Mijn nauwgezet zelf, vraag geen gunst van hen, die jou haar niet willen geven.
Ik was een tijdje terug eindelijk weer eens bij de universele eredienst in het Soeficentrum in Den Haag. Tijdens de dienst overviel me een moment van hoge ontvankelijkheid. De vraag diende zich aan: wat heeft deze ruimte aan mijn aanwezigheid?
En het antwoord kwam (leestip: even op de hoofdletters letten):
ik ben zelf ruimte; Ik geef betekenis aan de ruimte.
Wonderlijk: sindsdien denk ik vaak terug van deze ervaring.
En ik ‘vertaal’ dan de ervaring tot een gebed: ‘U geeft betekenis aan alle ruimte.’
Er valt dan een stukje ego weg. Dan weet ik weer: ik ben zelf ruimte – er is in wezen geen onderscheid tussen dit lichaam, dit stuk ruimte dat we aanduiden met ‘Alexandra’, en de overige ruimte. En toch ook weer wel, want Ik geef betekenis aan de ruimte, en alles heeft dus betekenis, maar niet alles heeft dezelfde betekenis.
Nu ja, als je loopt/zit/staat/praat/etc vanuit deze beleving… wat zul je je dan drukmaken over gunsten die je al of niet verleend worden door een ander? Wat heb je dan nog te verlangen? Er is voor mij niets meer te doen dan te lopen/zitten/staan/praten/etc vanuit dit besef. Dus eigenlijk: om te zijn in dat besef… de rest volgt vanzelf, want Ik geef betekenis aan de ruimte.
Vraag je dus niet bezorgd af: Wat zullen we eten? of: Wat zullen we drinken? of: Waarmee zullen we ons kleden? – dat zijn allemaal dingen die de heidenen najagen. Jullie hemelse Vader weet wel dat jullie dat alles nodig hebben. Zoek liever eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven worden. (Matteus 6:31-33)
Een ontroerende ervaring. Moge deze zijnstoestand zich uitbreiden, zodat het ego en de activiteitjes die daaruit voortvloeien steeds minder op de voorgrond treden, steeds minder vaak de boel overnemen.
Sufi chivalry: op weg naar meer hoffelijkheid 